Vandaag moet ik vroeg op. Mijn wekker heb ik op half 6 ingesteld. Ik word om half 8 verwacht bij 'the prephouse'. Toen ik aankwam was ik er als één van de eerste. Ik werd gelijk opgevangen door een van de chef de parties. Zijn bijnaam is Connie en heet Constantine. Hij is van origine Russisch maar is opgegroeid in Canada. Nu werkt hij al anderhalf jaar bij TFD. We begonnen met de groente bestelling op te ruimen. Elke dag komen er verse groente binnen en gaan de zelfde dag zo goed als op. Ondertussen kwamen de rest van de koks, patisiers, productontwikkelaars en stagiaires binnen. Ik denk dat het er in totaal 25 waren.
Toen de groenten opgeruimd waren stelde Connie mij voor aan Ben, de Chef van het prephouse. Ik herinnerde mij hem nog van mijn proefdagen in juli (was mijn vakantie). Een forse jonge, een kaal hoofd en vol met tattoo’s. Die kan je ook niet vergeten. Heeft onder andere ook bij Alinea in Chicago gewerkt. Mijn eerste klus was 300 spruitblaadjes te verzamelen. Maar niet te groen, te groot, te geel en zonder steeltje. Het steeltje is namelijk bitter en moeilijk gaar te krijgen tijdens een korte bereiding. Ik deed dit samen met een Zweed, een Duitser en een jongen uit Londen. De laatste was hier ook om proef te draaien. De volgende klus was mini gele bietjes pellen. Pellen ja, niet schillen of snijden maar stukje voor stukje de schil afbreken. Hierdoor houd je de natuurlijke vorm. Daarna moesten we grapefruit desegmenteren. Niet in vloeibaar stikstof of in olie, maar met de hand. Hierdoor blijven de segmenten heel en breken ze in je mond tijdens het eten. De segmenten komen bij de zalm gepocheerd in een gelei van drop. Het wereldberoemde gerecht van Heston. Ook kwam de chef even langs om mij te introduceren en hij vertelde mij dat ik twee weken in de prephouse moest staan om te leren hoe ze hier werken en om te wennen aan het bedrijf. De chef is geen schreeuwer en scheld niet. Hij is super relaxed. Zo relaxed dat je zou denken dat hij in een spa of coffeeshop zou kunnen werken. Heel goed voor de sfeer. Ondertussen was het elf uur en laadden we de auto in om de producten van het prephouse naar het restaurant te brengen. Ook was het tijd om te lunchen.
Tijdens de lunch maakte ik kennis met de gehele brigade. De ploeg bestaat uit ongeveer 80 man! Inclusief alle managers, bediening, technische dienst etc. etc. Het gezelschap is heel internationaal. En uit alle continenten van de wereld hebben ze wel personeel. Even als voorbeeld; een Duitser, een Fransman, Italianen, Zuid-Amerika, Polen, Koreanen, Australië, Canada, Midden-Oosten, Amerikanen, Zwitsers, een Zweedse en iemand van Maccau. De laatste was wel grappig. Ik ben daar anderhalf jaar terug geweest tijden mijn stage bij Richard Ekkebus en ook hij heeft daar gewerkt. De personeels- lunch bestaat meestal uit een warme maaltijd. Dit keer een gebakken zalm, gebraden gehakt, sla, spruitjes en fruit.
Na de lunch moest ik even blijven van de chef. Hij zou mij en het meisje van de ‘induction’ even voorstellen aan de hele brigade, tijdens de briefing van de bediening. Ook probeerde hij mij voor te stellen aan de keukenbrigade. Maar iedereen zei dat ze me al kende. Ik had ’s ochtend natuurlijk iedereen al even een handje geschud. En veel jongens kon ik nog van mijn proefdagen. De chef was impressed. Toen de bediening compleet was deed de maitre een briefing. Hij deelde iedereen in, vertelde over vaste gasten en sprak over eventuele uitzonderingen. De chef fluisterde vragend of ik mezelf wilde voorstellen. No problem at all, zei ik. De chef introduceerde mij en vertelde dat ik hier was aangenomen als chef de partie, en knikt naar mij. Nu was het mijn beurt. Ik ging in het midden staan en zei mijn naam, leeftijd, mijn passie en waar ik recent had gewerkt. Toen ik vertelde over de tweede ster van restaurant Apicius te Bakkum. Schoot iedereen in de lach. Waarschijnlijk zei ik het verkeerd.
Toen ik terug liep naar het prephouse. Besefte ik dat alles toch wel onwennig was en dat ik ook wel zenuwachtig was. Net zoals de eerste keer lopen of fietsen of de eerste keer seks.
Eenmaal terug in het prephouse. Moesten we weer de zelfde klusje doen. De spruitjes en de grapefruit. Dit doen ze elke service vers. Daarna moesten we dungesneden champignons dakpansgewijs neerleggen en daarna bijsnijden, als een soort mozaïk. Ik had dit al gezien tijdens mijn proefdagen en legde de mandoline, champignons en een malletje neer (het malletje had ik ’s ochtends al zien liggen). Ben vroeg mij of ik dit al eerder had gedaan. Ik zei dat ik het alleen had gezien. 1-0 voor Geoffrey. De hele dag werd één van de pattisier een beetje gefucked. En hij reageerde er vrij fel op. Dat moet je dus niet doen, want dan gaan ze alleen maar door. Er gingen woorden voorbij als homo en mongool. Het gaat ook overal het zelfde. Echte keukentaal dus. Ik wist dat dit mij ook zou kunnen gebeuren. Dus ik bedacht alvast mijn tactiek.
Even later waren de artisjokken aan de beurt. Twee kisten vol. Ik moest een waterbadje maken met citroen en vitamine C. Waar de artisjokken onder worden gedompeld in verband met verkleuring. Ik vroeg ben hoe ze de artisjokken gingen garen. (hopelijk niet sous-vide want dan worden ze heel bitter). Hij zei; ‘o just the classic way’. Waarop ik vroeg: ‘á la barigoule’. Hij lachte en knikte. 2-0 voor Geoffrey. Vervolgens kwam er een discussie over het garen van artisjokken.
Na de artisjokken waren de duiven aan de beurt. Zeker honderd stuks. We gingen in een treintje staan. De één sneed zijn kont eraf, de ander moest de ingewanden eruit halen, weer een ander de levers en de hartjes scheiden, weer een ander moest de binnenkant drogen met keukenpapier. Ik was verantwoordelijk voor de ingewanden. Het tempo lag hoog. Ook draaide ze agressieve muziek om het tempo hoog te houden net zoals vroeger de slavendrijvers en de man met de trommel. Toch werkt het wel.
Even later was het tijd voor personeels-eten. Hamburgers gemaakt van de parures van het hert, wat aardappel wedges, sla en fruit. Het was een lekkere maaltijd.
’s Avonds weer terug in de keuken. Moesten we nog een aantal klusjes doen. Toen dat gedaan was gingen we aan de schoonmaak. Dat betekend alles uit de schappen halen. Schappen schoonmaken met ruim water, droogmaken, desinfecteren, weer droog maken, en oppoetsen. Daar kunnen we in Nederland nog wel wat leren. Meestal blijven de schappen daar gewoon staan zoals het staat.
De volgende dag begonnen we weer met....Jahoor de spruitjes en de grapefruits. Daarna mocht ik varkenswangetjes, duiven en lardo snijden. Toen ik klaar was met de leuke klusjes moest ik alles vacumeren. Dat duurde zeker 3 uur. En elk zakje moet weer gedateerd worden met de productie datum, je naam, de tht en het aantal stuks, zoals het hoort. Echt een super professioneel bedrijf. Die kleine details waar het allemaal om gaat is hier super belangrijk. Vaak wordt dit overgeslagen omdat het ’te druk is’, bullshit!!! Nog een voorbeeld; elke keer als het vacumeerapparaat wordt gebruikt moet het gedesinfecteerd worden. Natuurlijk, de aroma’s worden uit de zak geblazen en zo ontwikkel je een kruisbesmetting.
Toen was ik aan de beurt. Ben en Connie vroegen me of ik een vriendin of een vriendje had. Ik zei beide. Ze lagen onder de tafel van het lachen en Connie zei zelfs you’re a real fat duck guy. 3-0 voor Geoffrey.
Ik hou het weer even voor gezien.
De volgende keer weer meer.
maandag 28 februari 2011
Induction
Ondertussen is er ook post van de bank binnengekomen. Ik probeerde mezelf online te registreren. Maar zonder succes. Na drie telefoontjes kwam ik er achter dat mijn bankpas was geblokkeerd. Ik ga maar weer naar de bank toe.
Eenmaal bij de bank aangekomen legde ik mijn ‘uitdaging’ uit. En kreeg als antwoord dat ik nu weer moest wachten op de PIN-code en die zou ik pas na het weekend ontvangen. Zij boden aan, mij te helpen met het activeren, maar dan moest ik na maandag terugkomen. Dit heb ik met beide handen aangenomen. Eenmaal thuis gekomen heb ik alles weer even strak getrokken (was, afwas, schoonmaak etc.) i.v.m. de komende week. Die week zou ik namelijk beginnen bij The Fat Duck (vanaf nu TFD). Eindelijk! Voor mijn gevoel sta ik al weken stil. En om eerlijk te zeggen ben ik er wel weer toe om een potje te koken. Opeens bestefte ik ook dat ik maandags dus helemaal niet naar de bank kon. Ik had namelijk mijn ‘induction’ bij TFD.
Na een nacht te lopen piekeren of ik het allemaal nog wel aan kon. Mocht ik dus eindelijk de eerste trede van de trap beklimmen bij TFD. Ik was er als één van de eerste. Er zat ook nog een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Zij had hiervoor bij Gordon Ramsay gewerkt en woont ook in London (om even aan te geven dat is ongeveer anderhalf uur rijden). Ik dacht ook wij de enige waren die de ‘induction’ kregen maar de minuten verstreken en ondertussen kwamen er steeds meer mensen binnendruppelen. Wat bleek nou: Heston heeft nog twee andere zaken opgestart. Namelijk Restaurant Dinner te London en een pub The Crown ook in Bray. Dat wil dus zeggen dat in één straat nu 2 pubs en één restaurant van Heston zitten. Hij bezit namelijk ook nog een pub met de naam Hind Heads. Deze Pub is al honderde jaren oud en zelfs de koningin is hier ooit geweest om een bezoek te brengen met Europese royalties.
Toen iedereen er was begon de ‘induction’. De recherhand van Heston kwam en deed het voorwoord. Het ging er om dat je altijd moest lachen, plezier in je werk moet hebben en dat je tevreden bent met wie je bent en wat je doet. Na een kwartiertje ging deze man weg. En het ‘woord’werd doorgegeven aan de personeelsmanager. We kregen een tour door Bray. En kregen dus alle zaken, keukens en gebouwen te zien die onder de groep vielen. Allemaal hun eigen stijl en indentiteit. Terug komend in Hind Heads waar we de ‘induction” hadden werd al het papierwerk ingevuld en gecontroleerd. Ik had dit allemaal al gedaan. Dus werd er ergens bij mij een veer ingedouwd omdat ik blijkbaar erg goed georganiseerd zou zijn en ik was een voorbeeld voor alle nieuwe werknemers. Gelijk een reputatie! Hierna kregen we sandwiches en wat friet waar ik het heel warm van kreeg. Volgens mij was een van de koks uitgeschoten met de mierikswortel. Gelukkig was ik niet de enige.
Vervolgens werden we voorgesteld aan een vrouw die interne trainingen en cursussen geeft. Zij stelde ons voor, door middel van foto’s op een beamer, aan alle belangrijke mensen binnen het bedrijf. Denk hierbij aan managers, assistenten, souschefs, chefs, maïtre’s, sommeliers etc. Daarna werd er gevraagd wie de biografie van Heston wist. Ik kon die natuurlijk uit mijn hoofd (staat ook gewoon op de website van zijn restaurant). Maar tot mijn verbazing wist niemand iets over hem te vertellen behalve het meisje met wie ik als eerste was gearriveerd .Het gevolg was, dat wijmde totale biografie kregen te horen. Het hele verhaal liep automatisch over op een cursus Michelin en dat was super interessant. Wie de perfectionist heeft gelezen snapt wel wat ik bedoel. Er werd zelfs verkondigd dat Alain Ducasse een concept heeft ontwikkeld en precies weet wat de bandenboer wil. Vandaar dat hij gelijk drie sterren kreeg in 1 jaar. Dat was twee jaar terug te London en vandaar ook zijn resultaat van totaal 19 sterren wereldwijd. Toen mijn hoofd op exploderen stond aan alle info die we kregen vertelde ze ook nog even over een eigen mediatheek waar je alles kan lenen wat ook maar met het Heston te maken heeft. Denk hierbij ook aan de film ‘Alice in Wonderland’. Wie deze dvd heeft gezien en zich een beetje verdiept heeft in deze grote chef of misschien het tasting menu heeft gegeten snapt wat ik bedoel.
Een paar uur later werden er allemaal laptops uitgedeeld en moesten we ‘even’ twee opgaven doen. Namelijk ‘food hygiene’ en sous-vide and modified atmosphere packing of food. Ik kwam deze dag niet eens verder dan de helft van de opgave food hygiëne. Ik was de enige zonder laptop (er waren er tekort) dus ik moest op een heel druk kantoortje werken. Waar ik me beslist niet kon concentreren. Ook was iemand een formulier aan het zoeken en die kwam zeker twintig keer om me heen draaien. Telkens ging er een telefoon (echt om gek van te worden). But keep on smiling. We moesten beslist om vijf uur stoppen maar ik had de tijd totaal niet in de gaten en opeens werd ik opgehaald, wat bleek, iedereen was al weg.
De volgende dag zouden we verder gaan, maar omdat de landelijke server er uit lag werkten heel veel websites niet en kon ik mijn opgave niet afmaken. Gelukkig deed de website voor de andere opgave het wel en daarvoor ben ik dan ook geslaagd. Yes! (begrijp me goed als ze het allemaal over bacteriën gaan hebben in het Engels weet ik ook niet altijd waar het over gaat). Later werden we naar huis gestuurd omdat de server het nog steeds niet deed. Ze vertelde me dat ik het ook thuis kon afmaken op de computer.
Top! Nu kon ik dus ook naar de bank om mijn rekening te fixen. Toen ik daar eenmaal aankwam werd ik meteen geholpen en ik kreeg duizend excusses omdat ze de helft niet hadden uitgelegd. De persoon die mij de week daarvoor had geholpen was zelf nog in training. Vandaar....ben in ieder geval heel blij dat het allemaal werkt. Weer een zorg minder.
Eenmaal thuis gekomen ging ik maar weer eens proberen of de server het deed. En ja hoor perfect. Drie en een half uur later was ik klaar en heb ik de opgave behaald met een 9.3. Ook dit ging moeizaam want ik kreeg weer allemaal zinnen en woorden waar ik zelf nog nooit van gehoord had. Gelukkig bestaat er tegenwoordig een fenomeen ‘Google translate.com’. Erg handig.
Morgen mijn eerste dag in de keuken. Mag gelukkig om een schone tijd beginnen (7.00 uur s morgens), dus ik hou het voorlopig voor gezien. Volgende keer hopelijk meer culinair.
Eenmaal bij de bank aangekomen legde ik mijn ‘uitdaging’ uit. En kreeg als antwoord dat ik nu weer moest wachten op de PIN-code en die zou ik pas na het weekend ontvangen. Zij boden aan, mij te helpen met het activeren, maar dan moest ik na maandag terugkomen. Dit heb ik met beide handen aangenomen. Eenmaal thuis gekomen heb ik alles weer even strak getrokken (was, afwas, schoonmaak etc.) i.v.m. de komende week. Die week zou ik namelijk beginnen bij The Fat Duck (vanaf nu TFD). Eindelijk! Voor mijn gevoel sta ik al weken stil. En om eerlijk te zeggen ben ik er wel weer toe om een potje te koken. Opeens bestefte ik ook dat ik maandags dus helemaal niet naar de bank kon. Ik had namelijk mijn ‘induction’ bij TFD.
Na een nacht te lopen piekeren of ik het allemaal nog wel aan kon. Mocht ik dus eindelijk de eerste trede van de trap beklimmen bij TFD. Ik was er als één van de eerste. Er zat ook nog een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Zij had hiervoor bij Gordon Ramsay gewerkt en woont ook in London (om even aan te geven dat is ongeveer anderhalf uur rijden). Ik dacht ook wij de enige waren die de ‘induction’ kregen maar de minuten verstreken en ondertussen kwamen er steeds meer mensen binnendruppelen. Wat bleek nou: Heston heeft nog twee andere zaken opgestart. Namelijk Restaurant Dinner te London en een pub The Crown ook in Bray. Dat wil dus zeggen dat in één straat nu 2 pubs en één restaurant van Heston zitten. Hij bezit namelijk ook nog een pub met de naam Hind Heads. Deze Pub is al honderde jaren oud en zelfs de koningin is hier ooit geweest om een bezoek te brengen met Europese royalties.
Toen iedereen er was begon de ‘induction’. De recherhand van Heston kwam en deed het voorwoord. Het ging er om dat je altijd moest lachen, plezier in je werk moet hebben en dat je tevreden bent met wie je bent en wat je doet. Na een kwartiertje ging deze man weg. En het ‘woord’werd doorgegeven aan de personeelsmanager. We kregen een tour door Bray. En kregen dus alle zaken, keukens en gebouwen te zien die onder de groep vielen. Allemaal hun eigen stijl en indentiteit. Terug komend in Hind Heads waar we de ‘induction” hadden werd al het papierwerk ingevuld en gecontroleerd. Ik had dit allemaal al gedaan. Dus werd er ergens bij mij een veer ingedouwd omdat ik blijkbaar erg goed georganiseerd zou zijn en ik was een voorbeeld voor alle nieuwe werknemers. Gelijk een reputatie! Hierna kregen we sandwiches en wat friet waar ik het heel warm van kreeg. Volgens mij was een van de koks uitgeschoten met de mierikswortel. Gelukkig was ik niet de enige.
Vervolgens werden we voorgesteld aan een vrouw die interne trainingen en cursussen geeft. Zij stelde ons voor, door middel van foto’s op een beamer, aan alle belangrijke mensen binnen het bedrijf. Denk hierbij aan managers, assistenten, souschefs, chefs, maïtre’s, sommeliers etc. Daarna werd er gevraagd wie de biografie van Heston wist. Ik kon die natuurlijk uit mijn hoofd (staat ook gewoon op de website van zijn restaurant). Maar tot mijn verbazing wist niemand iets over hem te vertellen behalve het meisje met wie ik als eerste was gearriveerd .Het gevolg was, dat wijmde totale biografie kregen te horen. Het hele verhaal liep automatisch over op een cursus Michelin en dat was super interessant. Wie de perfectionist heeft gelezen snapt wel wat ik bedoel. Er werd zelfs verkondigd dat Alain Ducasse een concept heeft ontwikkeld en precies weet wat de bandenboer wil. Vandaar dat hij gelijk drie sterren kreeg in 1 jaar. Dat was twee jaar terug te London en vandaar ook zijn resultaat van totaal 19 sterren wereldwijd. Toen mijn hoofd op exploderen stond aan alle info die we kregen vertelde ze ook nog even over een eigen mediatheek waar je alles kan lenen wat ook maar met het Heston te maken heeft. Denk hierbij ook aan de film ‘Alice in Wonderland’. Wie deze dvd heeft gezien en zich een beetje verdiept heeft in deze grote chef of misschien het tasting menu heeft gegeten snapt wat ik bedoel.
Een paar uur later werden er allemaal laptops uitgedeeld en moesten we ‘even’ twee opgaven doen. Namelijk ‘food hygiene’ en sous-vide and modified atmosphere packing of food. Ik kwam deze dag niet eens verder dan de helft van de opgave food hygiëne. Ik was de enige zonder laptop (er waren er tekort) dus ik moest op een heel druk kantoortje werken. Waar ik me beslist niet kon concentreren. Ook was iemand een formulier aan het zoeken en die kwam zeker twintig keer om me heen draaien. Telkens ging er een telefoon (echt om gek van te worden). But keep on smiling. We moesten beslist om vijf uur stoppen maar ik had de tijd totaal niet in de gaten en opeens werd ik opgehaald, wat bleek, iedereen was al weg.
De volgende dag zouden we verder gaan, maar omdat de landelijke server er uit lag werkten heel veel websites niet en kon ik mijn opgave niet afmaken. Gelukkig deed de website voor de andere opgave het wel en daarvoor ben ik dan ook geslaagd. Yes! (begrijp me goed als ze het allemaal over bacteriën gaan hebben in het Engels weet ik ook niet altijd waar het over gaat). Later werden we naar huis gestuurd omdat de server het nog steeds niet deed. Ze vertelde me dat ik het ook thuis kon afmaken op de computer.
Top! Nu kon ik dus ook naar de bank om mijn rekening te fixen. Toen ik daar eenmaal aankwam werd ik meteen geholpen en ik kreeg duizend excusses omdat ze de helft niet hadden uitgelegd. De persoon die mij de week daarvoor had geholpen was zelf nog in training. Vandaar....ben in ieder geval heel blij dat het allemaal werkt. Weer een zorg minder.
Eenmaal thuis gekomen ging ik maar weer eens proberen of de server het deed. En ja hoor perfect. Drie en een half uur later was ik klaar en heb ik de opgave behaald met een 9.3. Ook dit ging moeizaam want ik kreeg weer allemaal zinnen en woorden waar ik zelf nog nooit van gehoord had. Gelukkig bestaat er tegenwoordig een fenomeen ‘Google translate.com’. Erg handig.
Morgen mijn eerste dag in de keuken. Mag gelukkig om een schone tijd beginnen (7.00 uur s morgens), dus ik hou het voorlopig voor gezien. Volgende keer hopelijk meer culinair.
donderdag 24 februari 2011
Allmost settled-up
Na twee succesvolle wedstrijden in Assen en Maastricht zijn mijn ouders en ik eindelijk met genoeg stress in de auto onderweg richting Duinkerken(FR), om vandaar met de boot naar Dover(UK) te gaan.
We zitten vooraan op de boot om zo een mooi zicht te hebben over de zee. Er wordt veel gekletst. Vooral over hoe ik me op dat moment voel en wat ik denk te verwachten in Engeland. Ik voelde mij vrij goed, door al het succes van afgelopen week, maar ik was wel kapot, want ik had vrij weinig geslapen en afgelopen tijd veel gewerkt. Na een half uur lag iedereen te slapen door de dijning van de boot.
Eindelijk in Dover aangekomen. Begon de volgende uitdaging, namelijk links rijden. Na wat spannende momenten kwamen we aan in Maidenhead. Na een tijdje zoeken kwamen wij aan bij mijn appartement. Lee één van de eigenaren van het pand stond al klaar. Hij liet ons vrij snel alles zien. Het is een verzorgde kamer plus een badkamer. Beneden is er een washok en een moderne keuken die gedeeld moet worden met andere huisgenoten. Ondertussen maakte ik ook kennis met een andere “roommate”, Andrew, een Schot, die niet is te verstaan en 5 kwartier in een uur praat. Hij bood direct aan de spullen naar binnen te brengen. Later gingen we naar het hotel van mijn ouders om daar in te checken. Vervolgens gingen we op zoek naar een leuk tentje om te eten.
We belandden bij ‘Fransisca’s, een Italiaans restaurant. Vrij traditioneel, maar smakelijk. Ik bestelde een bordje gnocci’s en daarna een steak van tonijn met groenten en aromaten. De sfeer begon eindelijk te komen en de stress zakten al wat af.(mocht ook wel na twee flessen Pinot Grigio) Snel terug naar mijn studio om te gaan slapen, de volgende dag zou nog wel eens druk kunnen worden.
De volgende dag begonnen we met schoonmaken en inrichten van de kamer. Het was nog een grote puinhoop maar ieder wist zich te vermaken. Ondertussen maakte we een planning voor de rest van de week. Bijvoorbeeld; een bankrekening openen, prepaid kaart voor mijn telefoon, het halen van een NI number etc.)
’s Avonds kwamen we terecht in een van de beroemdste pups van Maidenhead “The Bear”. De inrichting was klassiek Engels en hier en daar stonden wat locals zich te bezatten met de bekende ‘pints’. Vooraf namen we wat ‘dip and toast’. Gezellig dippen in diverse tapenades, sauzen, dips, groenten en crèmes. Als piece wouden we allemaal iets van een steak.
’s Avonds nam ik afscheid van mijn ouders en ging ik maar weer vroeg mijn bed in. De volgende dag kon ik een rustig aan doen want het was zondag.
Op maandag had ik een afspraak op het kantoor van The Fat Duck (TFD). Na een tijdje zoeken op de fiets kwam ik daar aan en werd gelijk hartelijk ontvangen door drie medewerkers. Ik kreeg een aanbevelingsbrief voor de bank en het NI number. (Ni number heb je in Engeland nodig als je hier wilt werken en is te vergelijke met ons burgerservice nummer). Vervolgens ben ik direct naar de HSBC bank gegaan. Het openen van een bankrekening gaat in principe heel gemakkelijk, mits je een vast woon- en verblijfplaats hebt en een baan. Toen ik echter thuiskwam, bleken toch nog enkele zaken niet te kloppen. Mijn persoonlijke gegeven kwamen niet overeen. De volgende dag ging ik terug om het te corrigeren. Nu duurt het nog ongeveer 5 dagen voordat ik echt gebruik kan maken van deze rekening.
Ondertussen moest ik ook telefonisch een afspraak maken met een ‘jobcenter’ voor mijn NI number. Dit lukte niet. Ze zaten vol. De volgende dag moest ik het opnieuw proberen, maar ook toen kreeg ik het zelfde te horen. Toen in thuis kwam stond Mrs. Kerrie (de verhuurster) op de stoep. . Ik vroeg haar waar het dichtbij zijn de jobcenter was, omdat het mij telefonisch niet lukte om een afspraak te maken wilde ik er wel persoonlijk naar toe. Misschien dan met meer succes. Inderdaad was er ook een Jobcentre in Maidenhead, maar eenmaal aangekomen hoorde ik dat ik NI number in Slough moest halen (6 miles hier vandaan). De volgende dag probeerde ik weer telefonische een afspraak te maken en dit keer met succes. Ik moet nu de 28e naar Slough. Om daar een hele dag een job interview te houden. Waarschijnlijk willen ze naar illegale activiteiten zoeken.
Dit is het voorlopig. Over een paar dagen begin ik met mijn introductie. Ik houd jullie op de hoogte van al mijn activiteiten en avonturen.
We zitten vooraan op de boot om zo een mooi zicht te hebben over de zee. Er wordt veel gekletst. Vooral over hoe ik me op dat moment voel en wat ik denk te verwachten in Engeland. Ik voelde mij vrij goed, door al het succes van afgelopen week, maar ik was wel kapot, want ik had vrij weinig geslapen en afgelopen tijd veel gewerkt. Na een half uur lag iedereen te slapen door de dijning van de boot.
Eindelijk in Dover aangekomen. Begon de volgende uitdaging, namelijk links rijden. Na wat spannende momenten kwamen we aan in Maidenhead. Na een tijdje zoeken kwamen wij aan bij mijn appartement. Lee één van de eigenaren van het pand stond al klaar. Hij liet ons vrij snel alles zien. Het is een verzorgde kamer plus een badkamer. Beneden is er een washok en een moderne keuken die gedeeld moet worden met andere huisgenoten. Ondertussen maakte ik ook kennis met een andere “roommate”, Andrew, een Schot, die niet is te verstaan en 5 kwartier in een uur praat. Hij bood direct aan de spullen naar binnen te brengen. Later gingen we naar het hotel van mijn ouders om daar in te checken. Vervolgens gingen we op zoek naar een leuk tentje om te eten.
We belandden bij ‘Fransisca’s, een Italiaans restaurant. Vrij traditioneel, maar smakelijk. Ik bestelde een bordje gnocci’s en daarna een steak van tonijn met groenten en aromaten. De sfeer begon eindelijk te komen en de stress zakten al wat af.(mocht ook wel na twee flessen Pinot Grigio) Snel terug naar mijn studio om te gaan slapen, de volgende dag zou nog wel eens druk kunnen worden.
De volgende dag begonnen we met schoonmaken en inrichten van de kamer. Het was nog een grote puinhoop maar ieder wist zich te vermaken. Ondertussen maakte we een planning voor de rest van de week. Bijvoorbeeld; een bankrekening openen, prepaid kaart voor mijn telefoon, het halen van een NI number etc.)
’s Avonds kwamen we terecht in een van de beroemdste pups van Maidenhead “The Bear”. De inrichting was klassiek Engels en hier en daar stonden wat locals zich te bezatten met de bekende ‘pints’. Vooraf namen we wat ‘dip and toast’. Gezellig dippen in diverse tapenades, sauzen, dips, groenten en crèmes. Als piece wouden we allemaal iets van een steak.
’s Avonds nam ik afscheid van mijn ouders en ging ik maar weer vroeg mijn bed in. De volgende dag kon ik een rustig aan doen want het was zondag.
Op maandag had ik een afspraak op het kantoor van The Fat Duck (TFD). Na een tijdje zoeken op de fiets kwam ik daar aan en werd gelijk hartelijk ontvangen door drie medewerkers. Ik kreeg een aanbevelingsbrief voor de bank en het NI number. (Ni number heb je in Engeland nodig als je hier wilt werken en is te vergelijke met ons burgerservice nummer). Vervolgens ben ik direct naar de HSBC bank gegaan. Het openen van een bankrekening gaat in principe heel gemakkelijk, mits je een vast woon- en verblijfplaats hebt en een baan. Toen ik echter thuiskwam, bleken toch nog enkele zaken niet te kloppen. Mijn persoonlijke gegeven kwamen niet overeen. De volgende dag ging ik terug om het te corrigeren. Nu duurt het nog ongeveer 5 dagen voordat ik echt gebruik kan maken van deze rekening.
Ondertussen moest ik ook telefonisch een afspraak maken met een ‘jobcenter’ voor mijn NI number. Dit lukte niet. Ze zaten vol. De volgende dag moest ik het opnieuw proberen, maar ook toen kreeg ik het zelfde te horen. Toen in thuis kwam stond Mrs. Kerrie (de verhuurster) op de stoep. . Ik vroeg haar waar het dichtbij zijn de jobcenter was, omdat het mij telefonisch niet lukte om een afspraak te maken wilde ik er wel persoonlijk naar toe. Misschien dan met meer succes. Inderdaad was er ook een Jobcentre in Maidenhead, maar eenmaal aangekomen hoorde ik dat ik NI number in Slough moest halen (6 miles hier vandaan). De volgende dag probeerde ik weer telefonische een afspraak te maken en dit keer met succes. Ik moet nu de 28e naar Slough. Om daar een hele dag een job interview te houden. Waarschijnlijk willen ze naar illegale activiteiten zoeken.
Dit is het voorlopig. Over een paar dagen begin ik met mijn introductie. Ik houd jullie op de hoogte van al mijn activiteiten en avonturen.
woensdag 23 februari 2011
Introductie
Ik ben Geoffrey van Melick, en ben 22 lente’s jong. Koken is mijn passie en mijn drive. In de afgelopen jaren heb ik dan ook bij gerenommeerde restaurants gewerkt. Zoals hostellerie La Butte Aux Bois te Lanaken (BE), restaurant ’t Nonnetje in Harderwijk, restaurant Apicius te Bakkum. Ook heb ik diverse stage’s mogen doen. Bijvoorbeeld bij Restaurant Arzak in Donostia San Sebastian (SP) en restaurant Amber in Hongkong. Ook ben ik lid van het nationaal jeugt team. Wat afgelopen jaar goud heeft behaalt op de Culinairy World Cup in Luxemburg. Ik ben ook afgestudeerd aan de Cas Spijkers Academie, waar ik supertrots op ben.
Momenteel werk ik in Bray dit is een klein dorpje in Engeland. Namelijk bij The Fat Duck (TFD). Op deze blog zal ik mijn gevoelens, gedachten en ervaring schrijven.
Dank U wel,
Met Q-linaire groet,
Geoffrey van Melick
Abonneren op:
Posts (Atom)